Początki osadnictwa na terenie Naszej gminy sięgają bardzo odległych czasów. Na przełomie nowej i starej ery na tereny te przybywali kupcy rzymscy. Osadnictwo koncentrowało się wówczas w dolinie rzeki Narew wzdłuż której ciągnęły się szlaki handlowe. Pierwsze wzmianki o wsiach Płoniawy – Bramura i Węgrzynowo pochodzą z połowy XIV w. Główną funkcją tego terenu było rolnictwo i dostarczanie pobliskim miastom produktów rolnych. Rozwój ziem przerwały wojny ze Szwedami w drugiej połowie XVII wieku, kolejne zniszczenia przyniosły przemarsze wojsk szwedzkich i saskich w czasie tzw. Wojny Północnej (XVIII wiek) oraz I i II wojna światowa.
Do najważniejszych zabytków na terenie Gminy należą:
drewniany kościół z końca XVII w. o konstrukcji zrębowej, oszalowany oraz dzwonnica prawdopodobnie z XVIII w. w Węgrzynowie a także kościół klasycystyczny z dzwonnicą z pierwszej połowy XIX w., dwór w Jaciążku z końca XIX w., zespół dworski wraz z parkiem w Szczukach z drugiej połowy XIX w, oraz cukrownia w Krasińcu z przełomu XIX i XX wieku.
Dzieje gminy i jej funkcje sięgają zaborów: rosyjskiego i częściowo austriackiego. Formowanie się gminy i samorządu wiejskiego następowało wraz z przekształcaniem gminy dominialnej, opartej na władzy dziedzica włości,
w jednostkę stanowiącą podstawowe ogniwo administracji państwa. Na bazie gminy dominialnej feudalnego okresu , powstawała gmina typu nowożytnego, kształtowana rozwojem administracji państwa burzącego strukturę feudalną.
Formowanie się modelu nowożytnej gminy wiejskiej postępowało z procesem przechodzenia od feudalizmu do kapitalizmu trzech państw rozbiorowych Polski. Społeczeństwo polskie okresu po zniesieniu poddaństwa i pańszczyzny, likwidowanej przez ponad pół wieku po rozbiorach Rzeczypospolitej szlacheckiej, wzbogacone zostało o człon stojących poza prawem, tj. chłopów, uznanych za wolnych i równych obywateli. Gmina jawić się będzie chłopom jako jednostka administracyjna państwa, nakładająca obowiązki i świadczenia dla jego potrzeb. Rzec można, że gmina z tego okresu funkcjonowała w teoretycznym jej kształcie, wyrażonym w formie prawa.
W polskiej myśli reformistycznej postulowano przekształcenie gminy w demokratyczne ogniwo administracji, spełniające funkcje organizatora życia gospodarczego, kultury i opieki społecznej. Jednakże iluzoryczna wolność, nie zabezpieczała prawem własności gruntowej, nie oddziaływała na kształtowanie postaw obywatelskich chłopów, nie budziła ich zainteresowania dla wyborów do zgromadzeń gminnych, choć takie prawo było im dane.
W Księstwie Warszawskim za gminę była uznana każda wieś, stanowiąca podstawowe ogniwo administracji państwa. Na jej czele stał wójt, wyznaczony przez prefekta spośród ludności miejscowej, a zatwierdzony przez ministra spraw wewnętrznych. Od wójta wymagano umiejętności czytania i pisania. Wobec powszechnego analfabetyzmu chłopów, z nielicznymi tylko wyjątkami, wójt mógł pełnić urząd w kilku gminach, mając na miejscu sołtysów za swoich zastępców. Wójtowi była powierzona władza policyjna dla utrzymania porządku i ludności w posłuszeństwie. Do obowiązków wójta należało ogłaszanie zarządzeń publicznych. Od wójta nie wymagano specjalnych kwalifikacji urzędniczych i nie otrzymywał on wynagrodzenia. Z upływem czasu znakiem postępu było wyposażenie gminy wiejskiej w radę, o ograniczonych wprawdzie kompetencjach i w praktyce nie powoływanych do życia. Była to wszakże zapowiedź powoływania obok władz państwowych organu samorządu lokalnego, wybieranego na zgromadzeniach wiejskich. Radę określał prawodawca jako organ obradujący i kontrolujący, posiadający prawo podejmowania decyzji w sprawie użycia majątku gminy oraz zaspokajania potrzeb lokalnych gminy jak: budowanie dróg, mostów, szkółek publicznych, uchwalanie budżetu, nakładanie podatków nazywanych składkami miejscowymi. Jednakże w praktyce były to tylko założenia, a na taką sytuację miała wpływ złożoność okresu historycznego Polski.
1) Zręby samorządu terytorialnego zaczęły się kształtować od roku 1918. Proces ten trwał do czasu wybuchu II wojny światowej w 1939 r. W okresie tym samorząd był rzecznikiem interesów społecznych wobec administracji państwowej. Miał też wpływ na działalność gospodarczą i oświatowo-kulturalną. W samorządzie upatrywano wielką szkołę życia obywatelskiego i wychowania patriotycznego oraz uzupełnienie demokratycznego charakteru państwa, dlatego, że uczył on pracy z pożytkiem dla ogółu i siebie, rozwijał społeczno-polityczną świadomość chłopów,a co najważniejsze wiązał ich z państwem.Kolejne etapy reformowania samorządu przypadają na lata 1944-1950,w których kształtowała się koncepcja organów władzy i administracji terenowej na wszystkich szczeblach podziału terytorialnego.
2) II okres przypada na lata 1950-1954, w których aparat państwowy oparty został na jednolitym systemie rad narodowych, jako organów przedstawicielskich, skupiających pełnię władzy w terenie.
3) III okres to lata 1954-1973, w których funkcjonowały w gromadach, będących najniższymi jednostkami podziału, gromadzkie rady narodowe, a także rady narodowe osiedli.
4) IV okres lat 1973-1983, w których działały gminne rady narodowe i wprowadzono dwustopniowy podział administracyjny państwa
5) V okres od 1990 r. stanowi o kształcie obecnej idei samorządności i jest wciąż nowelizowany.
